Моето тажно тинејџерско патешествие.

Залудно е се кога немаш слобода околу себе. Напнат чекориш по калта, се криеш зад зградите, ги одбегнуваш тие ладни погледи, во себе мислата те обзема дека ке те покорат пак. Ке го исмеваат секој дел од твоето тело, твоите зборови, твоето присуство, ти пак молчиш и скаменет стоиш на асфалтот, одвнатре болката те гризе и тивко им шепотиш на твоите богови 'До кога вака? До кога ке ме третираат како ѓубре, до кога ке бидам нивна играчка'. За миг твоите усни го бакнуваат мокриот асвалт, ги собираш сите сили и исчезнуваш отаму како што некогаш ги собираше сите сили да се искачив на врвот.