И тогаш Кантрел рече:
Мислев дека ќе паднам, дека ќе се струполам на подот. Само колку ли бев уморен! Чинам, 3 дни поминаа без очи да склопам. А целото тоа време го поминував размислувајќи, влечејќи лево десно низ морето на колебливоста што ме растргнуваше и мене и душата моја немирна.
А сепак паднав. Во морето на илузијата и бесконечноста. И очекувањата кои беа втемелени на подот кој претставуваше шанса за промена, да се измени нешто и црвот да го напушти јаболкото. Онака како што беше живеел, веќе не го биваше со нас.
Се разбудив во сивилото на денот и зимата во собата без календар кај што претходно два три пати сум бил. Вторпат ил трет пат, кому му е воопшто грижа. Собата ме потсеќаше на ладни прсти и снег. И жабокрекање. И никако не ми беше јасно зошто.
Заспав повторно сам. Повикувајќи го учителот на кој веќе му ја ветив мислата. Давејќи се.
Стели си го гризна палецот. Неговото снег-бело лице беше тажно. Иако очите никој не му ги виде.
Ја превзеде маката на Џери.
No comments:
Post a Comment