Тhe Watchtower


It was me, the Priest, и my great пријател prozaque. And ние were seeking for a сончево place down the долината за да се напумпа our basket ball, за latter that ден да можеме да го accomplish our plan што беше смислен couple of светлосни денови ago.

Скитајќи и барајќи, во стил „барај за да ненајдеш“, се замагли планот за играње кошарка. Рече Прозак тогаш: „Видиш, видиш! Се појави магла, оти го „зафркнавме“ планот за да „маваме“ баскет денеска!“
- Ех ... шо е работава ...? Од кај знајт универзумот што имаме на ум ние, м? - рече Прист, во случајов јас.
„Врска немам брат, ептен е зафркнато ова Скопјево. Подземни води, Рашче, све делува“
Се расчисти наеднаш маглата. И се беше повторно јасно и гласно. И се беше поинаку. Поминаа неколку минути пред да сфатиме дека се околу нас е црно - бело. 
Do you see what I see - рече Прозак. Тој тоа го кажа на македонски, ама јас го слушнав на англиски, а горе над планината имаше нешто како Options - subtitle - macedonian. Нашите мисли беа на македонски, ама што и да кажевме, беше на англиски. И се разбиравме неверојатно. И ... беше чудно. 
„Well, well, well ... - рече Прозак. Изгледа ова е само сон! Не е можно сето ова да се случува. Тоа го прочитав на преводот додека мојот поглед луташе лево - десно. Читав се што зборуваше Прозак. 
- „Не застанувај, само ќе одиме напред“ - реков јас, нормално, на англиски. 
Прозак само ги крена веѓите и запали цигара. И таа беше чудна, ама не рече ништо. Барем јас не осетив.
Дојдовме до еден дел од градот кој изгледаше како дa поминал низ неколку војни, но се познаваше дека веќе почнува полека и полека да живнува. Полека му се креваше духот. Имаше неколку дуќани, а тесните макадамски улички беа преполни со луѓе. Луѓето брзаа некаде. Сите растрчуваа, некој ваму, некој таму. Еден строен момак возече многу чуден точак, кој, најверојатно беше чуден само за нас двајца, оти од толкумина, само ние двајца се смеевме. Но, некако, никој не не забележуваше. Како да не постоевме. Момакот кој го возеше точакот делеше весници. Тазе весници. 
„Ќе земам еден“ - рече Прозак. Ја фрли цигарата и се стрча кон момакот со весниците. Прозак зеде весник, а момакот со весниците не го виде. Само виде дека му фали еден весник. That's weird - најверојатно реков јас, оти над мене, на небото се формираа облаци во форма на превод. Пишуваше -„ еј, чудна работа!“ И само се насмеав, иако не ми беше до смеење. 
„Ај да видиме што пишува во денешнава новина“ - рече Прозак, и седна на едно зидче до една фонтана. И јас седнав до него. И добро е што седнавме, оти датумот на весникот ќе не струполеше на земја, тоа сигурно. Најпрво, не им верувавме на очиве, оти, се што видовме денес беше чудно и невистинито. Ама пак датумот? 
24 мај 1949 година пишуваше на весникот. 
„Ај бе, не заебавај! Абе што се дешава со нас?“ - рече Прозак тогаш, на англиски. Пак! 
Не знам брат - реков тогаш јаси ги ставив двете раце на главата. - Немам некое логично објаснување, ниту пак ќе имам. 
„Мора, мора, мора да има нешто. Заебанција, не може да биде, за свесни - свесни сме, барем најверојатно. А најверојатно, ова не е сон!“ - нервозно рече Прозак.
Дај да прашаме нешто некого, некој сигурно ќе ни каже нешто, кај сме, што сме и зошто сме!“ му реков јас демек смирено, со пулс над дозволеното.
Растревоженоста не носеше од човек на човек, ама сите гледаа лево - десно, сите си бркаа работа. Никој, абе никој не не гледаше.
-„ Не е можно ова, абе неее! - реков јас. И ја ставив раката на чело додека се завртив 180 степени.
Тhere must be some kind way out of here - saud the prozaque to the priest. There's too much confusion, I can't get no relief - додаде Прозак.
Ај, чим велиш така, така нека е. Дај да „здрвиме“ по една пљуга. И запаливме по една.
-„Седи - рече Прозак. Најверојатно, тоа ни е најпаметно сега. Бар да видиме нешто, што како. Може ке се разјасни сета оваа мешаница. 
„Е, ај! - реков јас и се упативме до една блиска кафана. 
Застанавме на шанк, и откако веќе имавме утврдено дека никој не не „мава од ремен“, оти како да не постоевме, Прозак отиде позади и извади шише. Најверојатно беше ракија. Ама чудна беше. И таа ...
Седевме и пиевме, а кога ќе си на шанк, муабетите околни беа неизбежни. И слушавме.
Имаше еден тип со долга црна коса и каубојски шешир.Косата најверојатно беше црна. Ви реков, се беше црно-бело. Како старовремски филм. Зборуваше нешто многу нејасно.
- „Слаба дикција има типов“ - рече прозак, а преводот од англиски на македонски го видов во огледалото зад пијачките пред шанкот. 
„Да бе, не можам да разберам ништо, а и преводот е матен!“
- И ти го гледаш прводот? Лее брат, не знам, не знам ... и ја „мавна“ на екс ракијата. Прозак делуваше се' по нервозно.
Businessmen, they drink my wine, plowmen dig my earth, None of them along the line know what any of it is worth” - рече човекот со долгата црна коса кој стоеше десно од нас на шанкот. Не му го разбравме муабетот, ама и тој беше нервозен. И наеднаш стана, без да го допие, тоа што го пиеше, а не знам што беше. 
“No reason to get excited” му рече шанкерот, елегантно пополнетиот мустаклија. 
Се насмеа типот со долгата коса и му рече: yeees? Are you a father? If you have a son, you would know what it's like ... - рече доста нажалено косијанерот. Наеднаш покажа со прст низ прозорецот до едно детенце кое седеше блиску една чешма. Најверојатно се ладеше од жешкото сонце. Косијанерот излезе од кафаната и извади нешто од џепот. Тоа сигурно беше марихуана. Изгледа му требаше .. да се смири малку. 
Дебелиот шанкер ја навали главата и цинично се насмеа и рече: “There are many here among us who feel that life is but a joke“ и се заврте да ги „гланца“ чашите.
-„Брат, ај надвор. Не ме „збира“ ни овде - му реков на Прозак. И веднаш излеговме. 
Не можеш да ми поверуваш, оти не можам ни јас самиот, ама залутани сме негде - му посочив на Прозак тогаш. И ваљда направив гримаса со која изразив помиреност и разочараност, па Прозак за да ме утеши ми рече: you and I, we’ve been through that, and this is not our fate, so let us not talk falsely now, the hour is getting late” 
Ме облеа иронијата, и некако нервозно се запрашав каде тоа ние брзаме, ако не знаеме каде воопшто се наоѓаме. Но, Прозак имаше некаква фаца со збрчкано чело што асоцираше на решителност. Знаев дека тој знае нешто!
-„Не гледа детено. Ај, ваљда не' гледа. Ела до кај него“ - ми рече Прозак и ме тргна за ракавот од војничката кошула.
Детето имаше околу 10тина години, според мојата прва проценка. И веќе не ми беше важно колку години има, кога чув дека ни рече: Hello! Некако се почувствував среќен, и спасен. Спасен од не знам што!
Се насмеа и Прозак и веќе беше сигурен дека ќе дознаеме што навистина се случи. 
Здраво - рече Прозак. И се зачуди. И јас ги закосив веѓите во чудење. 
- „Аман бре, сега најде да се конвертира јазиков на македонски“ - рече Прозак и се насмеа цинично и со преголема доза на фрустрација. - Кај најде баш сега - додаде, и плус некоја пцовка.
Детето се насмеа и рече:
Today is my birthday. My 8th birthday...!
Прозак го прекина ... ме заболе мене дал ти е роденден или не! налутено рече Прозак. Туку, кажи, што се случува овде!
Детето се насмеа ... 
Јас го прашав „Како се викаш?“ Некако ме разбра и ми рече: My name is Dylan, Robert Dylan, and today is my birthday. И пак се насмеа ...
Остај го брат, не не токму детево - рече Прозак. Туку, ај низ чаршијава да се раздвижиме, ваљда ќе најдиме некој посалам од ова детиштево! 
Се исправив и тргнав да го следам Прозак. Само што свртевме грб и одминавме два - три метра, детето рече: 
I saw you approaching, the wind began to howl ... и пак се насмеа. 
Двајцата се свртевме. Детето веќе беше затрчано кон кафаната. Воопшто не се запрашавме што бара мало дете во кафана бидејќи видовме нешто големо, нешто грандиозно. 
На хоризонтот, од нигде - никаде здогледавме саат кула. Под саат кулата имаше мачка, неколку девојки и неколку слуги кои беа боси. 
„Што е пак сега ова?“ - реков јас.
Прозак запали цигара и само рече „не знам“
Ама ќе дознаам ... и решително тргна кон кулата 

.... 
(end of part one)