восокот се лееше
ноќта беше само моја
и никому не ја давав
ја криев на осамениот пат
неостварена желба далеку од мене
ги затварам очите и сонувам
насмеани лица во неа
утрово се будам со тага
и чудни лица наоколу гледам
до кога вака?
до кога вака?
No comments:
Post a Comment