Капиталистичка уметност

Капиталистичка уметност во мојот град, на моите улици, во моите барови, жубореше како течен лепак, на неа се лепеа нашите перспективни уметници, неизбежно беше да ги одбегнам, но ги давав сите сили и напори да се случи тоа. Моите валкани нозе секогаш предизвикуваа неволја, каде и да тргнеа потта ги освежуваше со нови мисли.
Поети млади, убави, набилдани со скапо парче облека на себе и препознатливи со својот специфичен заводлив парфем од далечината, во вас е перспективата. Влезете во скапиот автомобил на тато и одлетајте некаде далеку, далеку каде што ке можете да фрлите по некој стих за вашата непрежалена љубов.
Поетки млади, убави, со неодоливи нозе и добро градено тело, кога на микрофонот одекнуваа вашите празни зборови, искрено ми го дигаа курот, не тие, туку вашиот шармантен глас, по кој копнее секој бесмртник како мене. За жал немав вујко или пак тетин со висока положба во демократијата, со ценета партиска књишка, да ви се придружам во вашите организации и друштва. Дали мојата тематика ве освојува на прв поглед или пак иронично и се насмевнувате и шепотите длабоко во себе „Каков глупак, мисли дека е најпаметен“. Дали мојот речник ви ја влажни вашата „невина“ пичка или повторно ке прошепотите во себе „Каков напален перверзњак“. Моите валкани нозе се враќаат на почетокот од приказната, моите магични зборови ке ги чувам за себе, знам залудно е да ги фрлам пред вашата врата. Вашите зборови, критики, ставови се секогаш главни во овој град.