Бранислава

Нејзиниот лик скриен зад стотици скали,
го пиев тајно секој дел од нејзиното тело,
нејзиниот жар, нејзиниот дух.
Слободата од нејзините раце леташе далеку од мене,
нејзинот стил зрачеше длабоко в мракот.
Нешто чудно се случи во моето тело оваа ноќ
покрај зелените ѕидови и слики од боговите,
страв и трепет, убавина и кошмар, радост и болка.
Загубен во мислите, таа можеби лута на некое опојно место,
можеби седи во пештера исполнета со студ наоколу
или пак плови на месечината и испраќа заводлива насмевка кон моето бледо лице.
Посакувам јас да сум нејзиниот хероин, нејзиниот магичен напиток,
да се будам во раните утрински часови во топла прегратка со нејзиното тело.
Ноќта го губеше својот хумор, денот храбро и се спротиставуваше и нежно ја убиваше,
улиците беа створени за мене и браќата.


Исти луѓе, ист бар,
само неа ја немаше, нејзиниот флуид исчезна,
гледав бледо накај празниот стол, во меѓувреме полека го малтретирав својот пијалок.
Можеби е крај на оваа горчливо патешествие, можеби нејзиниот жар ке го здогледам за пет или шест години.
Јас скаменет на шанкот со брада од шест дена и очајно молам за пијалок,
таа загрижена од општеството, не се сеќава на мојот лик,
или пак наредната ноќ повторно и повторно ке го почуствувам нејзиниот стил,
спокојно ке летам околу маглата и ке се доближам покрај нејзиното тело, кога уличните светилки одеднаш ке избледат.