Води ме низ стрмнините
помати ми го срцето
низ бодликавата жица.
Фрли ме како сираче
во некој озлогласен ќош.
Патувај по моите трагови,
следи ги моите мрачни чувства.
Сите тие собрани во круг
зјапаат еден кон друг,
месечината им ги осветлуваше лицата
живееја и се радуваа со болка,
им се потсмевнуваа на богатите,
талкаа низ брановите,
нивните солзи полни со очај и тага.
Тенки беа линиите помеѓу
реалноста и илузиите
на нив бесконечен пат
само траги од чекори
блескаа на лицето.
Ноќва мрачните чувства
заробени во мене
го измачуваат секој столб
од пропаднатото тело.
No comments:
Post a Comment