Тргајте го од ѕид. На работа сигурно ви дале нов.
Тргајте го од ѕидот. Сигурно е многу побел ѕидот кај што бил залепен стариот добар календар. Племето негово, со краток рок на траење е.
Секоја година, се исто. Трајна лоботомија.
Трошете пари додека можете. Има многу време до 12 на полноќ.
Трошете пари. Нова година е!
Ох боже, со кого си имам(е) работа?
31.12.10
8.12.10
30 Lennon, 30 ...
Тивка ноќ над Ливерпул. Црна птица застана на кровот од Енфилд Роуд. За да ја пренесе веста од Новиот Амстердам...
И врнеше цела ноќ...
Сабајлето, тмурните облаци беа во форма на зборови. I'm tired of crying како да сакаше да каже небото...умре Ленон Џон
Еден работник на петтиот спрат од зградата која се креваше отиде на одмор. Го извади шлемот. Запали цигара и се расплака... умре Ленон Џон
Една старица од Стенли парк си го пиеше утринскиот чај и се присеќаше на се што поминала низ животот. Онолку колку што можеше да се сети, оти беше стара. Но се сети на него. И се нажали како да загубила близок. Изгуби дел од себе. Умре Ленон Џон
Учителката од школото каде што градот е „син“ пишуваше задачи на таблата. Тие што требаше да ги решат беа на плоштадот: држеа свеќи во рацете. Учителката ја слушна на радио: GIve peace a Chance...и ја испушти кредата од рацете....кредата се скрши...и срцето и беше скршено...умре Ленон Џон
На зелената трева на Енфилд Роуд, единаесетмината величенствени застанаа на центарот. На никој не му се играше фудбал. Бројот седум сега имаше и црна лента на раката, покрај црвената....тажен ден и за фудбалот...умре Ленон Џон
Ливерпул, Њу Јорк, Москва, Токио....сите беа тмурни ко Сиетл. Веста брзо го префрли целиот свет. Зборовите не беае доволни, затоа и воопшто ги немаше. Никој не знаеше да сврзи збор. Тагата беше голема...умре Ленон Џон
Црната птица стоеше цел ден на кровот од Енфилд Роуд. Наеднаш одлета и и го отстапи местото на црвената птица на една нога. Откако ја пренесе веста, ништо не беше исто. господин иронија е мртов...умре Ленон Џон
4.12.10
Тhe last Rose of summer
Беше доцно априлско утро. Кај што потокот силно жубореше, и утрото априлско беше топло и меко. Накитено со зраци сончеви кои не ти го превиткуваат погледот кон црната земја. Сонцето сјаеше милно и бавно, како да сакаше да каже good bye!
А до потокот кој беше зародиш на цветната надеж на секое утро, се наоѓаше мала селска куќа. Чудна беше само заради тоа што беше осамена. Тотално сама, задскриена помеѓу гордо исравените тополи, нежно изникната во една ливада. Сама, тивка, беспомошна. Но, никогаш заборавена.
А во неа, еден младич мисли ткаеше. Тој беше скромен и срамежлив лик од универзумската сликовница. Беше сам, помалку тажен. Уживаше да гледа низ прозорецот како планината која и не беше мошне далеку, се спојува со сивото веќе расплакано небо. Тој, ја опишуваше секоја скапоцена глетка преку својот прозорец, секогаш и со различни, илјадници убави зборови. Но, никогаш не погледнуваше кога беше сончево и сјајно, баш како овој априлски убав ден.
Но денес, погледна ... гледаше долго, а неговите немирни кафеави очи шараа многу долго низ замаглениот прозорец. Но, не го видоа тоа што го чекаа. Момакот воздивна тивко, па се одтргна од прозорецот.
„ Го нема!“ - скоро горко нажалено, со филувана нервоза го рече тоа младичот. Зачекори брзо, а штиците на вториот спрат од неговата куќарка почнаа да се тресат. И чекорот му беше крајно неконтролиран и нервозен. Седна покрај една масичка. Ја отвори книгата во која пишуваше се што ќе му слеташе на ум, секој ден, веќе две години. Но, овој пат ... немаше ни желба. Ја потпре главата на десната рака ... заспа со отворени очи. Почна да лута во минатото ... Фантастичниот сонброд го одплови далеку. На едно топло априлско утро, неколку години наназад ...
...
Се присеќаше тој на тие фалични и долги утра, сите тие моменти на дневното воскресение од молскавичната бурна и дождлива ноќ. И со месеци беше такво времето. А надвор, беше толку сиво и безбојно, толку безживотно и мрачно ... Младичот не чувствуваше голема потреба да се прошета низ калливите селски улици, да проба воздух чист и заплакнет од ноќни дождливи потоци. Не, тој беше затворен и сам. Изгледаше како времето, тмурен и бавен.Таков беше тогаш ... се присеќа како да беше вчера ...
А тој ден, порано од денешен, не беше тмурен и сивилен. Но, тоа младичот не го знаеше. Стана рано наутро ... се прозева и протегна. Заклепка неколку пати, да се расони. И како секој ден, беше убаво расположен. Секое утро забрзуваше чекор кон прозорецот, да го види раскошното прекуноќно дело на мајката природа, на солзите облакови, на невремето безвременско, на сивилото што плени.
Се затрча момчето ... ја запрегна зелената завеса од прозорецот негов, тогаш сјаен и бистар. Но, виде ... светлина. Силна светлина како непоканет гостин се протна низ прозорецот во негова прегратка. Се бранеше момчето силно со рацете, а очите му беа ширум затворени. Но, сонцето победи. Тој, веќе се привикна на сега веќе милата светлина. уште пошироко ги отвори пенџерите ... па се потпре на двете раце и гледаше ... а надвор се беше расцутено и запролетено. Зелено и зелено и зелено ... росно зелено. А под прозорецот, момчето забележа мало, убаво боцкаво кактусче. И веќе не тргна поглед од него.
Момакот се насмеа. Кактусот му го разубави денот, му направи насмевка, му измами поглед. Долго време вака не се чувствувал сега веќе зрелиот млад момак. Неговото филозофско битие мораше да се запраша што бара кактус после дождливи месеци под неговиот скромен прозорец. Но, не почека одговор. Излезе од домот свој ненапуштен. Го прибра кактусчето мало во саксија. Црвена и убава.
Кактусот му го осветли домот.
А сега, прозорецот на момчето беше редовно отворен. Сончевите зраци беа секогаш добредојдени. А тој, на маса си го положи кактусот зелен и здрав. И книгата си ја пишуваше, а веќе сам не се чувствуваше. Понекогаш и му зборуваше, приказни му редеше, никогаш неизустени, од никого не разбрани. А кактусот како да уживаше со својата растениолошка природа. Како да уживаше во неговото друштво, во тишината и во меланхолијата на неговиот глас. Впрочем, само кактусот знаеше како му е. Но, изгледаше убаво и ... среќно.
и секој ден беше убав и сјаен како претходниот. Можеби ист, но никогаш досаден. Момакот старееше од ден на ден, созреваше, а книгата беше се помудро проткаена. Кактусот беше зелен и боцкав. Но, нежен, и покрај милионите игли.
Сончевите денови поминуваа, и заминуваа, за никогаш да не се вратат. Облаците се повеќе го надлетуваа селцето. Веќе поткапнуваа првите облачни солзи. Сонцето веќе почна да се задскрива зад тмурните црни облаци. Прозорецот веќе беше затворен. Во куќата повторно завладеа тишина. Мила тишина пропратена со грмотевици, кои беа тивки само во собата на момчето. Надвор имаше вистинска војна меѓу небото и земјата. А облаците, жалеа и плачеа за загубеното мирно и спокојно време. Како да се обвинуваа самите дека тие ја носат временската неправда.
А таму долу, во домот на младичот, се беше во хармонија. Кактусот растеше и боцкаше, момакот пишуваше и мудруваше. А што беше надвор, веќе не беше битно. Сивилото не му беше толку интригантно како кактусот зелен и боцкав.
Книгата стануваше подебела и помудра. кактусот позелен и позрел. Младичот позрел, веќе не зелен.
Тмурните немирни ноќи веќе беа како една. Тешко беше да се раздели денот од ноќта.
Се присети младичот дека една вечер беше премногу тивка и мирна. А тоа значеше дека веќе дошло време животот да тече во правецот на боите, дека дождот ќе биде отсутен подолго време. Па легна да спие. А таа ноќ, беше последната каде што фрли длабок поглед на неговото мило рестение. На тоа живо битие кое ништо не бараше. Само жиевеше, мирно и бавно. Слушаше и растеше. Момакот многу го сакаше. Дури и премногу. Но таа вечер, беше последна за кактусот мал. Веќе беше растение кое овенуваше. И на тоа младичот со „севдах“ се присеќа, но никогаш нема да знае зошто, и како се случи.
А сабајлето, момакот нажалено виде и со очи прошара. Кактусот беше свенат и воден, како да ја отслика целата таа сезона на врнежи и грмежи. Веќе не беше зелен и здрав. Кактусот веќе го немаше. Го снема, само така, преку тивка и мирна ноќ. Младичот се ужасна. Горка болка во градите чувствуваше, во грлото мачнина. Се почувствува бескрајно сам. Откако го напушти сивилото на денот, веќе не знаеше како е да бидеш сам. Веќе не беше тој за тоа. Почна ад губи желба за живот. Желба за живот ....
Ги отвори прозорите ширум и набрзина. А надвор ја виде истата слика. Силно мило сонце, расцутен хоизонт и распеани птици. Зелено и пролетно. Се беше поубаво надвор од зимата која момакот мислеше дека е убава. Во зимата која надвор немаше ништо, се беше мртво, но го имаше кактусот. А сега, надвор е се убаво и како виножито. Убава слика со зборови тешко опишлива. Момакот немаше интерес да го пропрати сето тоа. неговите очи побрзаа да видат под прозорецот. Но, убавото, мило и зелено кактусче веќе го немаше ...
Момчето се присеќаше со голема тага. Се присеќаше, само толку ...
Во уште едно сончево априлско утро ...
Беше доцно априлско утро. Кај што потокот силно жубореше, и утрото априлско беше топло и меко. Накитено со зраци сончеви кои не ти го превиткуваат погледот кон црната земја. Сонцето сјаеше милно и бавно, како да сакаше да каже good bye!
А до потокот кој беше зародиш на цветната надеж на секое утро, се наоѓаше мала селска куќа. Чудна беше само заради тоа што беше осамена. Тотално сама, задскриена помеѓу гордо исравените тополи, нежно изникната во една ливада. Сама, тивка, беспомошна. Но, никогаш заборавена.
А во неа, еден младич мисли ткаеше. Тој беше скромен и срамежлив лик од универзумската сликовница. Беше сам, помалку тажен. Уживаше да гледа низ прозорецот како планината која и не беше мошне далеку, се спојува со сивото веќе расплакано небо. Тој, ја опишуваше секоја скапоцена глетка преку својот прозорец, секогаш и со различни, илјадници убави зборови. Но, никогаш не погледнуваше кога беше сончево и сјајно, баш како овој априлски убав ден.
Но денес, погледна ... гледаше долго, а неговите немирни кафеави очи шараа многу долго низ замаглениот прозорец. Но, не го видоа тоа што го чекаа. Момакот воздивна тивко, па се одтргна од прозорецот.
„ Го нема!“ - скоро горко нажалено, со филувана нервоза го рече тоа младичот. Зачекори брзо, а штиците на вториот спрат од неговата куќарка почнаа да се тресат. И чекорот му беше крајно неконтролиран и нервозен. Седна покрај една масичка. Ја отвори книгата во која пишуваше се што ќе му слеташе на ум, секој ден, веќе две години. Но, овој пат ... немаше ни желба. Ја потпре главата на десната рака ... заспа со отворени очи. Почна да лута во минатото ... Фантастичниот сонброд го одплови далеку. На едно топло априлско утро, неколку години наназад ...
...
Се присеќаше тој на тие фалични и долги утра, сите тие моменти на дневното воскресение од молскавичната бурна и дождлива ноќ. И со месеци беше такво времето. А надвор, беше толку сиво и безбојно, толку безживотно и мрачно ... Младичот не чувствуваше голема потреба да се прошета низ калливите селски улици, да проба воздух чист и заплакнет од ноќни дождливи потоци. Не, тој беше затворен и сам. Изгледаше како времето, тмурен и бавен.Таков беше тогаш ... се присеќа како да беше вчера ...
А тој ден, порано од денешен, не беше тмурен и сивилен. Но, тоа младичот не го знаеше. Стана рано наутро ... се прозева и протегна. Заклепка неколку пати, да се расони. И како секој ден, беше убаво расположен. Секое утро забрзуваше чекор кон прозорецот, да го види раскошното прекуноќно дело на мајката природа, на солзите облакови, на невремето безвременско, на сивилото што плени.
Се затрча момчето ... ја запрегна зелената завеса од прозорецот негов, тогаш сјаен и бистар. Но, виде ... светлина. Силна светлина како непоканет гостин се протна низ прозорецот во негова прегратка. Се бранеше момчето силно со рацете, а очите му беа ширум затворени. Но, сонцето победи. Тој, веќе се привикна на сега веќе милата светлина. уште пошироко ги отвори пенџерите ... па се потпре на двете раце и гледаше ... а надвор се беше расцутено и запролетено. Зелено и зелено и зелено ... росно зелено. А под прозорецот, момчето забележа мало, убаво боцкаво кактусче. И веќе не тргна поглед од него.
Момакот се насмеа. Кактусот му го разубави денот, му направи насмевка, му измами поглед. Долго време вака не се чувствувал сега веќе зрелиот млад момак. Неговото филозофско битие мораше да се запраша што бара кактус после дождливи месеци под неговиот скромен прозорец. Но, не почека одговор. Излезе од домот свој ненапуштен. Го прибра кактусчето мало во саксија. Црвена и убава.
Кактусот му го осветли домот.
А сега, прозорецот на момчето беше редовно отворен. Сончевите зраци беа секогаш добредојдени. А тој, на маса си го положи кактусот зелен и здрав. И книгата си ја пишуваше, а веќе сам не се чувствуваше. Понекогаш и му зборуваше, приказни му редеше, никогаш неизустени, од никого не разбрани. А кактусот како да уживаше со својата растениолошка природа. Како да уживаше во неговото друштво, во тишината и во меланхолијата на неговиот глас. Впрочем, само кактусот знаеше како му е. Но, изгледаше убаво и ... среќно.
и секој ден беше убав и сјаен како претходниот. Можеби ист, но никогаш досаден. Момакот старееше од ден на ден, созреваше, а книгата беше се помудро проткаена. Кактусот беше зелен и боцкав. Но, нежен, и покрај милионите игли.
Сончевите денови поминуваа, и заминуваа, за никогаш да не се вратат. Облаците се повеќе го надлетуваа селцето. Веќе поткапнуваа првите облачни солзи. Сонцето веќе почна да се задскрива зад тмурните црни облаци. Прозорецот веќе беше затворен. Во куќата повторно завладеа тишина. Мила тишина пропратена со грмотевици, кои беа тивки само во собата на момчето. Надвор имаше вистинска војна меѓу небото и земјата. А облаците, жалеа и плачеа за загубеното мирно и спокојно време. Како да се обвинуваа самите дека тие ја носат временската неправда.
А таму долу, во домот на младичот, се беше во хармонија. Кактусот растеше и боцкаше, момакот пишуваше и мудруваше. А што беше надвор, веќе не беше битно. Сивилото не му беше толку интригантно како кактусот зелен и боцкав.
Книгата стануваше подебела и помудра. кактусот позелен и позрел. Младичот позрел, веќе не зелен.
Тмурните немирни ноќи веќе беа како една. Тешко беше да се раздели денот од ноќта.
Се присети младичот дека една вечер беше премногу тивка и мирна. А тоа значеше дека веќе дошло време животот да тече во правецот на боите, дека дождот ќе биде отсутен подолго време. Па легна да спие. А таа ноќ, беше последната каде што фрли длабок поглед на неговото мило рестение. На тоа живо битие кое ништо не бараше. Само жиевеше, мирно и бавно. Слушаше и растеше. Момакот многу го сакаше. Дури и премногу. Но таа вечер, беше последна за кактусот мал. Веќе беше растение кое овенуваше. И на тоа младичот со „севдах“ се присеќа, но никогаш нема да знае зошто, и како се случи.
А сабајлето, момакот нажалено виде и со очи прошара. Кактусот беше свенат и воден, како да ја отслика целата таа сезона на врнежи и грмежи. Веќе не беше зелен и здрав. Кактусот веќе го немаше. Го снема, само така, преку тивка и мирна ноќ. Младичот се ужасна. Горка болка во градите чувствуваше, во грлото мачнина. Се почувствува бескрајно сам. Откако го напушти сивилото на денот, веќе не знаеше како е да бидеш сам. Веќе не беше тој за тоа. Почна ад губи желба за живот. Желба за живот ....
Ги отвори прозорите ширум и набрзина. А надвор ја виде истата слика. Силно мило сонце, расцутен хоизонт и распеани птици. Зелено и пролетно. Се беше поубаво надвор од зимата која момакот мислеше дека е убава. Во зимата која надвор немаше ништо, се беше мртво, но го имаше кактусот. А сега, надвор е се убаво и како виножито. Убава слика со зборови тешко опишлива. Момакот немаше интерес да го пропрати сето тоа. неговите очи побрзаа да видат под прозорецот. Но, убавото, мило и зелено кактусче веќе го немаше ...
Момчето се присеќаше со голема тага. Се присеќаше, само толку ...
Во уште едно сончево априлско утро ...
Jason B. Sad
(Кога никој веќе не беше свој)
... - Ти реков. Тогаш сум нешто друго. Јас, јас ... патувам низ времето и просторот. Мојот ум не познава никакви граници! - очите на Џејсон светкаа додека зборуваше. Неговиот пријател Џими, седеше спроти него. Во едната рака држеше запалена цигара. Со другата, навидум нервозно, ја грепкаше дрвената маса. Погледот му беше таму упатен. Изгледаше како да не “учествува“ во муабетот, но тој беше сосема концентриран. Внимателно го слушаше енергичното излагање на Џејсон.
- Какви идеи добивам човеку!Се е едно и едно е се. Тогаш јас сум се'! Јас сум филозоф, математичар, поет ... поет! Замисли ме мене, тажниот работник, како пишува поезија. Замисли ме! ...
По кратка тишина, Џејсон продолжи.
- Вчера вечер, во старата визма на Бил ... ја знаеш, спроти куќата на чичко Алберт. Јас и уште неколку црнци од работа, најдовме трева. Вечерта ја пушевме. Нив ги викнав од внимателност. Ако некој не забележеше, ќе ги пријавев нив, нели?
Потоа, црнците се смееа на своите глупави шеги. Јас, не им придавав некое значење, ниту ги сметав за живи. Си се изнасмеаа, па заспаа. Беа уморни од работа. Сето тоа добро им дојде. А јас ... само стоев и не мрдав. Спроти мене имаше една слика. Нацртана беше реката Мисисипи. Таква слика, ми поттикна милион идеи. Како река течеа безброј мисли. Бранови, ти велам. Само, од една обична слика.
Бев мрзлив, но ... зедов парче хартија и мастило. Почнав да пишувам. Со секој поглед, приказна нова. Потоа, мислам дека заспав. Да, да. Сабајлето се разбудив таму. Црнците, веќе отишле на поле да работат. Читнав што сум напишал ... Човеку, предобро беше. Предобро! Веднаш станав од таму, и дојдов кај тебе ...
Брате, тоа ми дава сила и разум. А сега, седејќи до тебе, не ми текнува што јадев вчера!
- Што е битно што јадеше вчера! - прокоментира Џими со мал тон на подбивност додека ја гаснеше веќе испушената цигара. Се исправи и протегна, па повторно се врати на старата положба. Ги прекрсти двете раце и погледна кон Џејсон. Па праша ...
- Добро, и?
- И што и? И што и? - Како куршум брзо возврати Џејсон.
Во тој момент, од предниот џеб извади парче хартија. Беше извиткано па го исправи. Со брзи чекори пријде кон страната на Џими. Силно го плесна парчето хартија на делот на масата токму пред Џими. Додека му висеше над главата, му рече:
- Читај. Читај слободно ...
Џими гледаше нагоре кон Џејсон. Со помош на двете раце го поттурна столот поблиску до масата. Ги извади наочарите за гледање и рече: Добро, ај да видаш што има.
Поминаа неколку секунди, а Џими прекина со читањето. И прокоментира:
- Што бараш ти во Луизијана? Чудно ... (се насмеа Џими).
Добра ти е приказнава, ама не знам која ти е поентата на целиот муабет?
Џејсон отиде на другиот крај на малата соба. Беше свртен со грб кон Џими, но зборуваше. Го праша:
Мислиш дека јас сум способен да го напишам ова? Јас, обичниот работник?
Џими веднаш одговори:
- Да! Си, и тоа повеќе од тоа! Можеш повеќе и подобро. Немој да ми кажеш дека во мозокот имаш крава, па не ти врши работа без трева?
Џејсон се насмеа ... па му одговори:
- Никогаш не сум напишал, рекол, направил нешто слично, како тоа што е на хартијата. Никогаш! Освен вчера! А тоа, и тоа како значи нешто!
„Чадот во визбата“ ме прави човек, силен и разумен. Без страв и болка. Јас сум се'!
Џејсон продолжи „уфилмано“ да зборува, но Џими го прекина.
- А црнците?
- Што со нив?
- Што напишаа тие?
- Па ти реков. Се кикотеа, и заспаа. Сабајлето, отидоа со вилите и мотиките на поле. Толку. Не напишаа ништо! - некако наивно одговори Џејсон.
- Ааааа, значи, тие не се сметаа за филозофи и математичари. И недај боже за поети.
„Чадот“ ним не им помогна. Тие и со тоа и без тоа се истите. Црнци, работници. Не знаат ништо понатаму од работата. Во право сум, нели?
- Да! - рече Џејсон, па потоа Џими продолжи со „лекцијата“.
Ти го имаш тоа во себе. Со или без помош. Само, зависи колку го сакаш и колку знаеш што можеш. Кога ќе дознаеш, веќе не ти треба ништо друго, освен леб и вода.
Ако се сметаш за силен и паметен, бестрашен и моќен, само со “помагала“.
Каде е наградата, ако си таков само кога си некој друг? Се чувствуваш гордо?
Кој фактор си ти? Напиши нешто ти, а не другиот ти.
Јасно ми е се. Слабак си, таков и ќе останеш. Со страв од самиот себе. Од она што го можеш и сакаш, од она што го умееш. И ништо повеќе.
Џејсон не рече ништо. Го зеде парчето хартија и излезе низ врата.
Ја стутка хартијата и ја фрли во празна канта за губре.
Џими излезе надвор, и ја стави раката преку челото, за да може да види во далечина и покрај силното сонце.
Каде одиш? - силно извикна?
Џејсон без да се сврти, одговори: Одам на риби, се гледаме покасно! И продолжи со брзи чекори ...
Џими влезе дома и си свари чај.
До кантата, со сламка во устата одмараше еден работник. Го зеде листот и го однесе кај својот постар брат Џони. Тој, свиреше гитара.
Само што го прочита текстот, очите му засветкаа. ја зеде својата гитара и почна да свири ...
(go, Johnny, go, Johnny B. Goode)
(Кога никој веќе не беше свој)
... - Ти реков. Тогаш сум нешто друго. Јас, јас ... патувам низ времето и просторот. Мојот ум не познава никакви граници! - очите на Џејсон светкаа додека зборуваше. Неговиот пријател Џими, седеше спроти него. Во едната рака држеше запалена цигара. Со другата, навидум нервозно, ја грепкаше дрвената маса. Погледот му беше таму упатен. Изгледаше како да не “учествува“ во муабетот, но тој беше сосема концентриран. Внимателно го слушаше енергичното излагање на Џејсон.
- Какви идеи добивам човеку!Се е едно и едно е се. Тогаш јас сум се'! Јас сум филозоф, математичар, поет ... поет! Замисли ме мене, тажниот работник, како пишува поезија. Замисли ме! ...
По кратка тишина, Џејсон продолжи.
- Вчера вечер, во старата визма на Бил ... ја знаеш, спроти куќата на чичко Алберт. Јас и уште неколку црнци од работа, најдовме трева. Вечерта ја пушевме. Нив ги викнав од внимателност. Ако некој не забележеше, ќе ги пријавев нив, нели?
Потоа, црнците се смееа на своите глупави шеги. Јас, не им придавав некое значење, ниту ги сметав за живи. Си се изнасмеаа, па заспаа. Беа уморни од работа. Сето тоа добро им дојде. А јас ... само стоев и не мрдав. Спроти мене имаше една слика. Нацртана беше реката Мисисипи. Таква слика, ми поттикна милион идеи. Како река течеа безброј мисли. Бранови, ти велам. Само, од една обична слика.
Бев мрзлив, но ... зедов парче хартија и мастило. Почнав да пишувам. Со секој поглед, приказна нова. Потоа, мислам дека заспав. Да, да. Сабајлето се разбудив таму. Црнците, веќе отишле на поле да работат. Читнав што сум напишал ... Човеку, предобро беше. Предобро! Веднаш станав од таму, и дојдов кај тебе ...
Брате, тоа ми дава сила и разум. А сега, седејќи до тебе, не ми текнува што јадев вчера!
- Што е битно што јадеше вчера! - прокоментира Џими со мал тон на подбивност додека ја гаснеше веќе испушената цигара. Се исправи и протегна, па повторно се врати на старата положба. Ги прекрсти двете раце и погледна кон Џејсон. Па праша ...
- Добро, и?
- И што и? И што и? - Како куршум брзо возврати Џејсон.
Во тој момент, од предниот џеб извади парче хартија. Беше извиткано па го исправи. Со брзи чекори пријде кон страната на Џими. Силно го плесна парчето хартија на делот на масата токму пред Џими. Додека му висеше над главата, му рече:
- Читај. Читај слободно ...
Џими гледаше нагоре кон Џејсон. Со помош на двете раце го поттурна столот поблиску до масата. Ги извади наочарите за гледање и рече: Добро, ај да видаш што има.
Поминаа неколку секунди, а Џими прекина со читањето. И прокоментира:
- Што бараш ти во Луизијана? Чудно ... (се насмеа Џими).
Добра ти е приказнава, ама не знам која ти е поентата на целиот муабет?
Џејсон отиде на другиот крај на малата соба. Беше свртен со грб кон Џими, но зборуваше. Го праша:
Мислиш дека јас сум способен да го напишам ова? Јас, обичниот работник?
Џими веднаш одговори:
- Да! Си, и тоа повеќе од тоа! Можеш повеќе и подобро. Немој да ми кажеш дека во мозокот имаш крава, па не ти врши работа без трева?
Џејсон се насмеа ... па му одговори:
- Никогаш не сум напишал, рекол, направил нешто слично, како тоа што е на хартијата. Никогаш! Освен вчера! А тоа, и тоа како значи нешто!
„Чадот во визбата“ ме прави човек, силен и разумен. Без страв и болка. Јас сум се'!
Џејсон продолжи „уфилмано“ да зборува, но Џими го прекина.
- А црнците?
- Што со нив?
- Што напишаа тие?
- Па ти реков. Се кикотеа, и заспаа. Сабајлето, отидоа со вилите и мотиките на поле. Толку. Не напишаа ништо! - некако наивно одговори Џејсон.
- Ааааа, значи, тие не се сметаа за филозофи и математичари. И недај боже за поети.
„Чадот“ ним не им помогна. Тие и со тоа и без тоа се истите. Црнци, работници. Не знаат ништо понатаму од работата. Во право сум, нели?
- Да! - рече Џејсон, па потоа Џими продолжи со „лекцијата“.
Ти го имаш тоа во себе. Со или без помош. Само, зависи колку го сакаш и колку знаеш што можеш. Кога ќе дознаеш, веќе не ти треба ништо друго, освен леб и вода.
Ако се сметаш за силен и паметен, бестрашен и моќен, само со “помагала“.
Каде е наградата, ако си таков само кога си некој друг? Се чувствуваш гордо?
Кој фактор си ти? Напиши нешто ти, а не другиот ти.
Јасно ми е се. Слабак си, таков и ќе останеш. Со страв од самиот себе. Од она што го можеш и сакаш, од она што го умееш. И ништо повеќе.
Џејсон не рече ништо. Го зеде парчето хартија и излезе низ врата.
Ја стутка хартијата и ја фрли во празна канта за губре.
Џими излезе надвор, и ја стави раката преку челото, за да може да види во далечина и покрај силното сонце.
Каде одиш? - силно извикна?
Џејсон без да се сврти, одговори: Одам на риби, се гледаме покасно! И продолжи со брзи чекори ...
Џими влезе дома и си свари чај.
До кантата, со сламка во устата одмараше еден работник. Го зеде листот и го однесе кај својот постар брат Џони. Тој, свиреше гитара.
Само што го прочита текстот, очите му засветкаа. ја зеде својата гитара и почна да свири ...
(go, Johnny, go, Johnny B. Goode)
2.12.10
Trip No.21
Exploding images entwined with the first light of the contemporary morning and the bliss of the dawn revealed the One who knew the Truth radiating from his intoxicated mind. Tell me wise one, what is the secret of the Mona Lisa smile? Repress your fears, deny your pride, sanctity of matter no longer apply Reject your Jesus, reject your blood for the tree of Freedom has no roots, the wise One said to me kinda sly |
Момчето и неговиот фотоапарат
Пролет, 1998.
Ете си мали, копиљ на само 8 години со тексас јакна, пантолони од чоја и потечени крајници.Те однеле на планина како и секоја недела на чист воздух за да ти фати боја твоето постојано бледо лице.Не си јадел ништо цел ден, имаш блага вртоглавица и ти се повраќа, а ти упорно се обидуваш да ја наместиш фацата во некаква кисела насмевка за да не оди јабана позата на штотуку купениот филм, за стариот Зенит.Татко ти, мртов сериозен со забрадено лице и рејбанки со теракотно стакло ти дава инструкции што да правиш.Де си 2 чекори поназад од него, де 3 понапред, оти стариот Зенит има мака со фокусот.И стариот твој има мака со неговиот фокус, вчера му го зголемија диоптерот за 0.5.
Мајка ти како и секогаш, нејќи да учествува во уште едно од “ремек” – делата на стариот твој и затоа си седи на клупата под свежо расцветаната круша, го пие своето утринско кафе и ја пуши својата прва цигара за тој ден, наизменично уживајќи во свежиот планински воздух облагороден со опојниот мирис на моликовата шума во близина.Одвреме навреме гледа во згрченото лице на својот сопруг кој го бара идеалниот агол и експозиција за да те овековечи тебе, копиљ со глупа насмевка и уши кои чиниш зафаќаат најголем дел од кадарот.
-Ајде бе, шо се местиш толку многу, небаре си Тоде сликаро!-вели мајка ти со шеговита нота во гласот и си ја крие насмевката шмркнувајќи од врелото кафе.Патем малце и се истура од кафето на скутот и таа потскокнува од клупата.
-Така ти е кога ногу збораш Мирјано!-вели стариот и гледаш брчките на лицето од грч му се оформиле во блага насмевка.
-Ај коа веќе стана, ој до Југото и доjси’ми ги наочарите за пулење оти со овие нишо не’прам-заповеднички вели стариот твој.
Мајкати замина, а стариот се наврати на борбата со објективот.Го врти пополека, чиниш како по слух да го врти, небаре сеф да отвора, како да ја бара комбинацијата за совршената фотографија.Едно време,неговиот показалец го “репетира рускио” a потоа комотно се префрлува шутерот.”Убајот тој на тато и мама” знајш дека после ова следи краткото “клик” и после тоа ти ќе бидиш слободен и комотно можиш да ги истуриш цревата во најблиската грмушка.Тоа ти дава кураж, вештачки ги шириш усните агли до млечните петки и се напнуваш да го слушниш кликот шо ќе ја заврши твојата позерска голгота на јакото сонце.
-Кире, кај ги имаш остаено наочарите се отепав од барање немом да ги најдам-вели мајка ти пригушено, некаде од другата страна на патот седната на возачкото седиште на Југото.
-Провери на “назад”, да не сум заџиткал таму-вели стариот со повишен баритон да го слушни мајка ти, не помрднувајќи се од скаменетата папарацо-положба.Тоа значи дека и ти нема кај да мрдаш мали.Седи сеа, кулираj за секунда се ќе биди готово.
-Не бе, не се “назад” – следи репликата на мајкати изговорена со половина уста.
-Вака ќе прајме бе држава?-разочарано вели стариот со неговиот омилен коментар, неговиот вербален рефлекс кога работите не одат како што сака тој.Трнува накај тебе, ти го подава Зенитот(потежок отколку што изгледа е нели?) и со рандом пцовки се упатува кон аутото да си ги најди цвикерите, да се врати назад и на тебе да го артикулира својот креативен нагон попрецизно и подобро.То е, голем инаетчија е, чим нешто намислил мора да го направи по секоја цена.Ваљда и ти ќе бидиш еден ден.
Ете си пак мали.Овојпат си сам на ливадата, ја држиш омилената играчка на татко ти цврсто за да не ти испадне од твоите несмасни раце.Пред една недела ти се испушти стаклената чаша од раце кај тетка ти и доби салам прекор.Знаеш дека тоа не е ништо во споредба ако нешто му се случи на “рускио”.Ама сепак љубопитноста е поголема од стравот и полека ја впиваш формата, го допираш материјалот кој на некои места е груб на некои места фин,на некои места црн, на некои огледално светол.Неколкуте копчиња ти се гледаат како стотици и се прашуваш што прават тие, но не се осмелуваш да ги допреш.Неговиот објектив најмногу ти го привлекува вниманието со сите бои на виножитото кои поради твојата вртоглавица се прелеваат магично на утринското сонце засилувајќи ја подеднакво твојата фасцинација и твојата мачнина.Погледнуваш низ малото стакленце, ги вртиш овкирите на објективот и се обидуваш да го имитираш.стариот твој.Си играш фотограф.Си играш дека ги фотографираш дрвјата, објаците, тревките и се што ти привлекува внимание.Застануваш да го фотографираш коњот кој штотуку пристигна на ливадата.Патем идат твоите и во моментот кога мајка ти застанува пред коњот ти ненамерно го притискаш шутерот и го слушаш познатото “клик”.
-Сликаше бе нешто?-прекорно праша татко ти
-“Не бе не….си играв малце”- велиш и се онесвестуваш, слушајќи го крикот на мајка ти како да доаѓа од другата страна на планината.
Албумот кој беше исполнет со фотографии од таа година, покрај многуте портрети на слабо болезливо дете, имаше една на која беа забраден маж со наочари со дебела рамка кои изгледаја смешно на неговото лице и жена над чија глава имаше уши од коњ.
Crowded 23
Dimmed light and morning smog
faces in a rush, two cars nearly crushed.Angry horns, red lights and anticipation
every day the same dull compilation.
Nobody at the station except me
waiting for the crowded 23.
Injecting my veins with jazz and lounge
refreshes my perception with a vivid touch.
Pocket tinkles with change five times five
enough for Mr.Driver to give me a ride.
No discount and certainly not free
for taken seat in the crowded 23.
In the far eastern bleach
a familiar shape my drowsy eyes reach.
Bad moment to light this cigar of mine
when I have to get in the unie on time.
Suppress your nicotine greed
to get aboard on the crowded 23.
Visions
Тој само стоеше во кујната, држејќи полна чаша вино. Ја држеше високо, спроти лицето. Ја вртеше, и ја гледаше со едното отворено око. Сигурно ја „набљудуваше“ внатрешноста на течноста.
А само какво вино имаше тој. Оваа зима, подрумот ќе биде често посетуван. Грозјето роди многу, ќе биде винска зима. Ова, беше прва чаша. Затоа, тој толку време се спремаше да го проба винцето.
Во позадина галамеше радиото. Не беше гласно, но, со малку повеќе доза на концентрација, можеше да се дочујат неколку зборови, па да се поврзе некоја логична вест.
Почнаа вестите точно на полноќ. Кучето, кое претходно беше лежело во кујната, почна да лае. Баш на стартот на вестите.
„Замолчи“ – му рече, а а кутрото животно веднаш прекина и низ малата вратница го снема во претсобјето. Тој, со многу внимание, во тишина ги слушаше вестите. Немаше намера да го попушти радиото. Сеуште стоеше на истото место. Овој пат, чашата ја држеше со двете раце, под навалената глава.
(звук од радиото) - Светот …. шокиран од почеток на новата …. ера на крвопролевањето …. денес во …...
Тој толку многу се натажи од веста. Една солза му се стркала по лицето и заврши во чашата.
Ја прелеа првата чаша вино.
А само какво вино имаше тој. Оваа зима, подрумот ќе биде често посетуван. Грозјето роди многу, ќе биде винска зима. Ова, беше прва чаша. Затоа, тој толку време се спремаше да го проба винцето.
Во позадина галамеше радиото. Не беше гласно, но, со малку повеќе доза на концентрација, можеше да се дочујат неколку зборови, па да се поврзе некоја логична вест.
Почнаа вестите точно на полноќ. Кучето, кое претходно беше лежело во кујната, почна да лае. Баш на стартот на вестите.
„Замолчи“ – му рече, а а кутрото животно веднаш прекина и низ малата вратница го снема во претсобјето. Тој, со многу внимание, во тишина ги слушаше вестите. Немаше намера да го попушти радиото. Сеуште стоеше на истото место. Овој пат, чашата ја држеше со двете раце, под навалената глава.
(звук од радиото) - Светот …. шокиран од почеток на новата …. ера на крвопролевањето …. денес во …...
Тој толку многу се натажи од веста. Една солза му се стркала по лицето и заврши во чашата.
Ја прелеа првата чаша вино.
The Rave N
Зона на самрак, како забрана за нови вирови. Сегашноста како темна вода извира. Стрмецот планински низ три димензии собира страв од врисок. Поглед кон светлина, светло чуство на бистрина, порака во шишето примена, а од никого не пратена. И прашање се јавува како сон. И буден сонуваш. А ако си ѕид, стоиш подалеку, а ако си клетва, се слушаш надалеку. И ќе бидеш се'. Што не треба. И со кое право моето лево рамо е пристаниште за тебе, небесна птицо непосакана?
За миг створи нов миг. За почеток, нејасно делуваш, и војникот со факелот беше нејасен, а уште е интересен. И лозјето што тага преку радост ќе понесе, што на чешма преку мака ќе те однесе. И со кое право, ти си лик на Едгар Алан По, а како ден живееш во безнадежна лага, во која само јас не верувам? И ништо не е доволно тешко за пустинскиот самец, за песокот во дланката на Персискиот мудрец, за престижот стогодишен. И зафати страна.
Низ земјени виуги, од злато до верба, од езеро до друга вода сина. И очи заслепени од кои го кријам рајот. Ги чувам вратите од туѓи раце, од туѓата сенка месечева. И со кое право сонцето изгрева и кога не треба? И со кое право молитвите се услишуваат и на оние кои првпат го слушнаа облачниот молк?
Години се бројат, во соба што не постои, и прозорецот е свртен кон ридот, сивиот камен и понорницата река. И трчај додека зборуваш за никој да не те чуе. Да не помисли животот дека го предаде ноќва. Во самица на трева. И дрвото на вистината споена од лаги. Повторно.
speak no more
За миг створи нов миг. За почеток, нејасно делуваш, и војникот со факелот беше нејасен, а уште е интересен. И лозјето што тага преку радост ќе понесе, што на чешма преку мака ќе те однесе. И со кое право, ти си лик на Едгар Алан По, а како ден живееш во безнадежна лага, во која само јас не верувам? И ништо не е доволно тешко за пустинскиот самец, за песокот во дланката на Персискиот мудрец, за престижот стогодишен. И зафати страна.
Низ земјени виуги, од злато до верба, од езеро до друга вода сина. И очи заслепени од кои го кријам рајот. Ги чувам вратите од туѓи раце, од туѓата сенка месечева. И со кое право сонцето изгрева и кога не треба? И со кое право молитвите се услишуваат и на оние кои првпат го слушнаа облачниот молк?
Години се бројат, во соба што не постои, и прозорецот е свртен кон ридот, сивиот камен и понорницата река. И трчај додека зборуваш за никој да не те чуе. Да не помисли животот дека го предаде ноќва. Во самица на трева. И дрвото на вистината споена од лаги. Повторно.
speak no more
Огледалото
„Знаеш, јас ги имав најубавите играчки. Ти, како мал, имаше играчки?“
- Не, никогаш немав играчки. Цело мое детство беше празно.
„Јас, најчесто се бањав во када, знаев по цел ден да си пливам со жолтото пајче“. ТИ, како мал, се капеше ли во када?“
- Не, јас никогаш не се бањав. Цело мое детство беше празно.
„На училиште бев најумен и најдобар ученик. Сите ме фалеа. Ти, беше добар ученик?“
- Не, јас никогаш не одев на училиште. Цело мое детство беше празно.
„Често одев на прошетки, излети, екскурзии. Најчесто со моите најдобри другари и другарки. Се надевам, и ти си го поминал истото?“
- Не, јас никогаш никаде не одев. Цело мое детство беше празно.
„За мојот 18ти роденден, татко ми ми купи автомобил. И тебе ти купија, нели?“
-Не, јас немам татко. Цело мое детство беше празно.
„ А мајка ми пак, ми организираше одмор, пат околу светот. Ќе одиш и ти, нели?
- Не, јас немам мајка. Целиот мој живот е празен.
„А кој си ти? Што си?“
- Огледало
- Не, никогаш немав играчки. Цело мое детство беше празно.
„Јас, најчесто се бањав во када, знаев по цел ден да си пливам со жолтото пајче“. ТИ, како мал, се капеше ли во када?“
- Не, јас никогаш не се бањав. Цело мое детство беше празно.
„На училиште бев најумен и најдобар ученик. Сите ме фалеа. Ти, беше добар ученик?“
- Не, јас никогаш не одев на училиште. Цело мое детство беше празно.
„Често одев на прошетки, излети, екскурзии. Најчесто со моите најдобри другари и другарки. Се надевам, и ти си го поминал истото?“
- Не, јас никогаш никаде не одев. Цело мое детство беше празно.
„За мојот 18ти роденден, татко ми ми купи автомобил. И тебе ти купија, нели?“
-Не, јас немам татко. Цело мое детство беше празно.
„ А мајка ми пак, ми организираше одмор, пат околу светот. Ќе одиш и ти, нели?
- Не, јас немам мајка. Целиот мој живот е празен.
„А кој си ти? Што си?“
- Огледало
1.12.10
All is One, and One is All
Постои еден таков бран, толку голем, до немајкаде двосмислен, често бизарен, напати несфатен, понекогаш бесмислен, знае да биде и апсурден. Тлото се тресеше многу малку за да се создаде толкав бран, кој руши граници, држави, емоции ... што знам јас. Бран посилен од војна, од мрак. И најважно, посилен од тишината.
Јас го знам. Џон Ленон исто. За Боб Дилан можам да тврдам. Алан Фрид пак, прв прозборе за него. И многумина други. Ја наведнаа главата пред поплавата, а нив им се поклонија милиони.
Низ една цела епоха. Цела историја.
Премногу време. Премногу скапоцено време. Да признаам, убаво потрошено. Но, еден човек, сето тоа го апсолвираше во само три минути. Цела историја, цела живост и сите емоции во три минути?
Ех, како ли му успеа?
W.A.S.P. - Animal (видео)
Целта на РОК бранот, изумот на бистриот чоеков ум, планот и секоја идеја, утрински или навечер, секоја греда и цигла, секој заплет и расплет, целата светска кулминација, се и сешто постои само за ... пенетрација. Како, каде, кога - што знам јас.
Артистот, наречен „Блеки“ си ја кажа вистината. Многумина претходно пробаа, на различен начин. Блеки дојде, кажа, сакаа да го забранат. Но, сите се со една желба. Универзалната. Веќе знаете ...
Вистината, каква и да е.
прилог: лирика
I got pictures of naked ladies
Lying on their beds
I whiff that smell and sweet convulsion
Starts a-Swelling inside my head
I'm making artificial lovers for free
I start to howl I'm in heat
I moan and growl and the hunt drives me crazy
I fuck like a Beast
I come round, round i come feel your love LIKE AN ANIMAL!
Tie you down, down i come steal your love LIKE AN ANIMAL!
I'm on the prowl and i watch you closely
I lie waiting for you
I'm the wolf with the sheepsskins clothing
I lick my chops and your tasting good
I do whatever i want to, to ya
I'll nail your ass to the sheets
A pelvic thrust and the sweat starts to sting ya
I fuck like a beast
I come round, round i come feel your love LIKE AN ANIMAL!
Tie you down, down i come steal your love LIKE AN ANIMAL!
Come ride, savage seduction
Ride, ride, ride
Јас го знам. Џон Ленон исто. За Боб Дилан можам да тврдам. Алан Фрид пак, прв прозборе за него. И многумина други. Ја наведнаа главата пред поплавата, а нив им се поклонија милиони.
Низ една цела епоха. Цела историја.
Премногу време. Премногу скапоцено време. Да признаам, убаво потрошено. Но, еден човек, сето тоа го апсолвираше во само три минути. Цела историја, цела живост и сите емоции во три минути?
Ех, како ли му успеа?
W.A.S.P. - Animal (видео)
Целта на РОК бранот, изумот на бистриот чоеков ум, планот и секоја идеја, утрински или навечер, секоја греда и цигла, секој заплет и расплет, целата светска кулминација, се и сешто постои само за ... пенетрација. Како, каде, кога - што знам јас.
Артистот, наречен „Блеки“ си ја кажа вистината. Многумина претходно пробаа, на различен начин. Блеки дојде, кажа, сакаа да го забранат. Но, сите се со една желба. Универзалната. Веќе знаете ...
Вистината, каква и да е.
прилог: лирика
I got pictures of naked ladies
Lying on their beds
I whiff that smell and sweet convulsion
Starts a-Swelling inside my head
I'm making artificial lovers for free
I start to howl I'm in heat
I moan and growl and the hunt drives me crazy
I fuck like a Beast
I come round, round i come feel your love LIKE AN ANIMAL!
Tie you down, down i come steal your love LIKE AN ANIMAL!
I'm on the prowl and i watch you closely
I lie waiting for you
I'm the wolf with the sheepsskins clothing
I lick my chops and your tasting good
I do whatever i want to, to ya
I'll nail your ass to the sheets
A pelvic thrust and the sweat starts to sting ya
I fuck like a beast
I come round, round i come feel your love LIKE AN ANIMAL!
Tie you down, down i come steal your love LIKE AN ANIMAL!
Come ride, savage seduction
Ride, ride, ride
Subscribe to:
Posts (Atom)