Неостварена желба

Испишани зборови наоколу

восокот се лееше

ноќта беше само моја

и никому не ја давав

ја криев на осамениот пат

неостварена желба далеку од мене

ги затварам очите и сонувам

насмеани лица во неа

утрово се будам со тага

и чудни лица наоколу гледам

до кога вака?

до кога вака?

Изместување: Луѓето кои знаат се'!

Има многу такви. Не се ендеми, ниту одат во екстреми.
Или не ја доживеале еволуцијата, или не ја признаваат.
Многумина од нив, го носат Ернесто на ранецот како знак за нивниот револт. И брендираните чорапи. Како доказ за револуцијата.
Да не се заборави!

Кои се?
Тие би сакале да ги „тагирам“.

Не морам. Си знаат кои се.
Тие знаат се!

Изместување: Повик до капиталистите

Да не речам, до оние што немаат срце. Или поточно, до оние што немаат душа. Или најпрецизно, оние кои го вртат своето глуво уво кон врисоците на човекото страдање (Малакиан, 2005)

Повик до вас. Не до Вас, туку до вас. Никој капиталист кој свесно живее на човечката мака и чесноста на гладните не заслужува ниту грам почит. Ниту што било... И впрочем, зошто би се грижеле, тие таквите. Од почитта тие нема да за заработат, нели?

Повик до вас... Обединете се и заштедете не' Нас од вас. Бидејќи основата на вашата крволочност е штедењето, нели.

Поштедете не', ве молиме.
Ние, кои не сме сакале да работиме.
Ние, предавниците.
Ние, работниците.
Ние,
само ние...

Oh, spirit mine, ... free...

Bring my thoughts and fly
We love you!
Oh, my freedom!
Feel your thoughts like rain
Oh, your freedom
Keep calm under the same Sun
Brother of my freedom, oh, my spirit
My thoughts that fly
Bring my words that die
Oh, our freedom!

Една летна ноќ

Затворен во плавата кутија

сите мисли лебдат околу неа

илјадници кретени собрани

на едно место

исполнето со енергија

на беспотребна агресија

која тајно се шири наоколу

Одам по патот

сосема сам

без светлината

пред нозете

која ми го покажуваше

патот до едно осамено дрво

Плавата завеса

која долго време

ја набљудував

за миг исчезна

кон ѕвездите

Ноќта беше прекрасна

но не и луѓето

кои беа во неа

не сум свесен

дали тоа го доживеав

или беше само еден обичен сон

од секојдневието.

Над мене ѕвездите царуваа

под мене се ширеше

специфичен мирис

уште една и една голтка

до самиот крај.

Наоколу илјадници

замислени лица

длабоко сонуваа

во една летна ноќ.

Главата се нишаше

лево,десно

лево,десно

и телото целосно предводено

од боговите

контролата веќе

одамна си замина

кон својот дом.

Се беше претставено

на белата хартија

од овој суров свет

сета болка,радост

смеа и солзи

пустото минато

се навраќаше

назад во очите

сите тие слики

од старите добри денови

и лошите спомени од минатото

кои беа собрани на куп

кружеа во ќелија

со надеж дека еден ден

ке го најдат патот

за да ја погледнат светлината.

Светлината на денот

одамна не повикуваше

да ја почуствуваме

за момент

да излезеземе за миг

од белата ноќ

сигурно да чекориме

во новото утро.

Првин тропнав,потоа повикнав

за жал никој не го слушна

мојот чуден глас

мојот збор кој значеше многу

во една летна ноќ.

Есенска приквечерина

Илјадници чудни гласови

го изговараа моето име

пробуваа да го уништат

моето јас

сите препреки

мудро ги поставив.

Од спротивната страна

на темниот бар

сонував среќни лица

одамна немав такви видено

плавата крв излета

од белата хартија.

Во твојата градина

царуваа Абел и Каин

твоите кафеави очи

се плашеа да го погледнат

суровиот живот наоколу

преполн со ѓубре.

Есента пристигна вчера

одеднаш моите очи

здогледаа жолто

и како твоите топли усни

оставаат трагови

на моето тело.

Трета Смена

Ме повикуваш

долго в ноќта

кога сите светилки

одамна згаснаа

кога сите бездомници

мирно се засолнија

под мостот.

Го сечеш

моето тело

на стотици парчиња

и правиш круг

со нив.

Моето бледо лице

со сета сила се бори

во студената ноќ

кога бирократијата спие

а третата смена

незапирливо реди успеси.

Ме лажеш

ме моташ

ме одмотуваш

ме водиш далеку,далеку

ме враќаш назад

ме вртиш во круг.

Сега е јасно

кој каде припаѓа

сенка од лицето

одамна падна

сите заминаа

во бирократија.

Севда за еден асфалт.

Борис комшијата е човек кој има 93 години и е сопственик на маалска продавница во која единствено можи да се најдат основните намирници како леб, млеко, масло, шеќер и сол. Стара продавничка по примерот на првите бакали меѓу двете светски војни.Иако астматичар, дедо Борис тегни “Филтер Ориентал” наведнат на клупата пред бакалот од сабајле до вечер. Голем мерак има за муабет со локалните минувачи. Тешко сврзува реченица ама уште го држи умот.Ништо не му фали или барем дава таков впечаток. Жена му е одамна почината, ќерка му е поранешен наркоман со вонбрачно дете, бизнисот е за никаде, живее во трошна куќа ама покрај сето тоа мува не го лази. Единствено што жали е дека кога ќе умре - ќе умре на земја.На земја бил роден на село и на земја ќе умре во градот. Улицата од 50 метри на која живее иако во самиот центар не е асфалтирана. Затоа Борис цел живот шета од врата на врата со папка полна со петиции, молби до општината, државата па дури и пишал жалба која ја пратил лично на Тито! Дедо Борис е опседнат со асфалт.

Во далечната 45’ кога со неговите партизани другари тргнале да го ослободуваат Трст минале низ Љубљана каде прв пат стапнал на асфалт.Бил воодушевен на мазната, рамна подлога. Додека за некои луѓе цивилизираните придобивки кои прват ги почуствувале во социјализмот биле безплатното школување и здравство, задругите, првите театри и кина, за Борис било тоа што можел да носи поудобни обувки наместо грубите цокули наменети за газење во кал и други непријатни терени на село. После војната ги продал нивите и стадото овци на село, го купил скромното куќаре заедно со бакалот во градот од еден Евреин, а од кај Митко чевларот купил едно рало “џентлменски” чевли за да ги шета по асфалтираните улици.

Ама ете, пуста судбина на дедо Борис, 60 и кусур години после крајот на Војната неговата улица сеуште е земјанка.Од Општината се правдаат дека на улицата му фалеле уште 3 метра должина да се поврзе со еден од булеварите за да добие статус на отворена улица за да ја асфалтираат.Тие 3 метра се всушност ширината на тротоарот на главната улица.Другото чаре е станарите на околните згради да отстапат дел од нивниот паркинг со цел улицата да се поврзе со друга поглавна улица.Никој не сака да му излезе во пресрет, но дедо Борис е упорен. На сите минувачи покрај неговиот бакал им ја раскажува маката, макар тоа да биле истите луѓе кои не сакаат да му се потпишат на една од петициите.

“Ќе биде, ќе биде” – му велат и гледаат шо попрво да се откачат од досадните муабети на старецот.Не им е во интерес асфалтирана улица на соседите, кога можат своите предни дворчиња да ги прошируваат на недефинираната земјанка или скраја да е, да немаат каде да ги паркираат своите скапи автомобили. Борис не е изветреан како што изгледа, знае дека си поигруваат со него, но бидејќи нема попаметна работа за човек на негови години продолжува со неговата борба, потешка од онаа на Сремскиот фронт.

Вчера дедо Борис почина.Денес на пладне, сите соседи излегоа да се поздрават со него за последен пат.Во ковчегот лежеше облечен во свечен костум закитен со орденот за ослободувањето на Трст, ги носеше новите "џентлменски" чевли, а во левата рака држеше 2 кутии “Филтер Ориентал”.Да му се најдат за Другиот Свет. Додека поворката се движеше бавно по нерамната неасфалтирана улица накај градските гробишта силен ветар крена огромен облак од прашина.На лицата на присутните потекоа солзи.


(Посветено на дедо Борис 1918 - 2011)